ਪੰਜਾਬ-ਹਰਿਆਣਾ ‘ਚ 12 ਜਾਅਲੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮਾਸਟਰਮਾਈਂਡ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ

ਲਾੜੀ ਕਿਰਾਏ ‘ਤੇ, ਮਾਂ-ਪਿਓ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸਾਰੇ ਹੀ ਦਿਹਾੜੀ ‘ਤੇ ਲਿਆਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ
ਅਪਾਹਜ ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਮਰ ਵਾਲੇ ਅਣਵਿਆਹੇ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ ਸ਼ਿਕਾਰ
ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ, 3 ਜੂਨ, ਦੇਸ਼ ਕਲਿਕ ਬਿਊਰੋ :
ਜਾਅਲੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ (fake marriages) ਦੇ ਦੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਫੜੇ ਗਏ ਮਾਸਟਰਮਾਈਂਡ ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਦਾ ਨੈੱਟਵਰਕ ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਤੱਕ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਖੁਲਾਸਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੁਲਜ਼ਮ 10 ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਲਾੜੀਆਂ ਲਿਆਉਂਦਾ ਸੀ, ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਫਰਜੀ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਸਿਰਸਾ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਅੜਿੱਕੇ ਆ ਗਿਆ।
ਉਸਨੇ ਅਜਿਹੇ 12 ਵਿਆਹ (fake marriages) ਕਰਵਾਏ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਲਾੜੀਆਂ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗਹਿਣੇ ਲੈ ਕੇ ਭੱਜ ਗਈਆਂ। 1 ਮਈ ਨੂੰ, ਇਸ ਗਿਰੋਹ ਨੂੰ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੀ ਬੀਕਾਨੇਰ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਡੱਬਵਾਲੀ ਵਿੱਚ ਡੇਰਾ ਸੱਚਾ ਸੌਦਾ ਕੰਟੀਨ ਵਿੱਚ ਫਰਜੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਫੜ ਲਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਖੁਲਾਸੇ ਹੋਏ ਹਨ।
ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਲਾੜੀ ਬਣਨ ਵਾਲੀ ਲੜਕੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਉਸਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿਹਾੜੀ ‘ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਰੇਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਅਨੁਸਾਰ ਤੈਅ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਪੁਲਿਸ ਅਨੁਸਾਰ, ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਜਾਅਲੀ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਗਿਰੋਹ ਦਾ ਸਰਗਨਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਵੀ ਇਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਦੀ ਟੀਮ ਪੰਜਾਬ, ਹਰਿਆਣਾ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕੰਮ ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਲਈ ਸ਼ਿਕਾਰ ਲੱਭਣਾ ਸੀ। ਗੈਂਗ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਅਜਿਹੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮੁੱਖ ਅਪਾਹਜ ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਾਸਟਰਮਾਈਂਡ ਨੇ ਖੁਦ ਅਜਿਹੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਪੁਲਿਸ ਅਤੇ ਧੋਖਾਧੜੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਏ ਲਾੜਿਆਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਸੌਦਾ ਤੈਅ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪਾਰਟੀ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, 5 ਤੋਂ 6 ਲੱਖ ਵਿੱਚ ਗੱਲਬਾਤ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ 2 ਤੋਂ 3 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਸੌਦਾ ਫਾਈਨਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਖਰਚੇ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਲੜਕੀ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦਾ 10 ਤੋਂ 20 ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਜਾਂਚ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਲੜਕੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਲਾੜੀ ਬਣਨ ਲਈ ਮਨਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਾਅਲੀ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਆਧਾਰ ਕਾਰਡ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਆਈਡੀ ਕਾਰਡਾਂ ਤੱਕ, ਸਾਰੇ ਆਈਡੀ ਕਾਰਡਾਂ ‘ਤੇ ਗਲਤ ਪਤੇ ਲਿਖੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਜੋ ਜਦੋਂ ਲਾੜੀ ਭੱਜ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪਤੇ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ‘ਤੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫੜਿਆ ਨਾ ਜਾ ਸਕੇ।
ਪੁਲਿਸ ਅਨੁਸਾਰ, ਵਿਆਹ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੰਦਰਾਂ ਜਾਂ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਥੇ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਦੀ ਤਸਦੀਕ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਦੋਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।